INDONEZJA - JAWA

Wulkan Inej śpi od 2002 r. w towarzystwie oddalonych od niego i majestatycznie wznoszących się ponad horyzontem wulkanów Semeru i Reung. Nawet miejscowi nie wiedzą kiedy się zbudzi. Ryzyko jest duże, spośród 330 wulkanów w całej Indonezji aktywnych jest 130 z nich. Żeby się tam wspiąć, trzeba dostać się na sam wschodni kraniec Jawy. Pociąg jedzie prawie 24 godziny. Stolica wcale nie zachęca, aby w niej zostać, bo Dżakarta wita przybyłych tropikalnym żarem i wszechogarniającym chaosem. To więcej niż pewne, że ktokolwiek przybędzie do tego miasta, bez przejść dla pieszych, chodników i jakichkolwiek zabytków, będzie się chciał wydostać z niego jak najszybciej. My robimy to samo. Następnego ranka muła wzywa wiernych na modlitwę metodycznym, przeciągłym śpiewem, który z opóźnieniem dociera także do moich uszu. Patrzę na zegarek. Mamy mało czasu. Kierowca jeepa o czwartej nad ranem czeka na nas przed budynkiem hostelu. W pośpiechu zwijam moskitierę i śpiwór. Chwilę później ja, mój syn i para Francuzów jedziemy już przez dżunglę na spotkanie z najpiękniejszym wulkanem na Jawie w Indonezji. Nasz jeep wraz z kierowcą pozostaje na granicy parku, a my zaczynamy trekking na wulkan Inej. Wśród tropikalnej roślinności co jakiś czas mijają nas zmęczone twarze robotników wydobywających z wnętrza wulkanu siarkę.Kroczymy w górę mając po bokach bananowce i drzewa, z których zwisają liany z usytuowanymi na nich złotymi małpami, które dostrzec można schodząc tylko nieznacznie z utartego szlaku. W tle dokładnie widać majestatyczne i dumne góry Semeru i Reung. Nagle po kolejnych kilkudziesięciu metrach tropikalny las otwiera się na zupełnie inną przestrzeń. Zaczynają nas otaczać paprocie i karłowate krzewy, które gdzieniegdzie mają wypalone od słońca i wyziewów wulkanicznych gałęzie. Ich liście wyglądają jakby pokryte były pyłem, który wystarczy tylko zdmuchnąć, aby od nowa nabrały zielonego intensywnego blasku. Nagle szlak zmienia się w wyboistą kamienistą drogę pozbawioną jakiejkolwiek roślinności. W końcu naszym oczom ukazuje się przepiękne turkusowe jezioro umiejscowione w samym środku krateru. Z jednego końca leju wydobywa się nadal para, która jeszcze przed momentem przesłaniała nam ten nieziemski widok. Dwadzieścia metrów w głąb przy brzegu jeziora widać cienki słabo widoczny osady siarki. To właśnie z tego miejsca robotnicy, zarabiający dziennie 50 zł, wydobywają minerał. Mój wzrok pada na zbocza góry. Teraz dostrzegam jak intensywnie piaskowy kolor mają skały. Ich pomarańczowy odcień ma tle karłowatej roślinności uświadamia jeszcze lepiej jak pełna życia jest ta uśpiona teraz góra, bardziej przypominająca powierzchnię księżyca niż ziemi. Być może dlatego, że wulkan Inej to cud wszechświata.